Nga GĂ«zim Mekuli
Bashkëpunimi i medias, i gazetarëve dhe intelektualëve me pushtuesit është një kapitull i errët në historinë botërore. Gjatë pushtimit nazist, shumë media dhe intelektualë në Evropë u përdorën për të përhapur propagandën fashiste, duke justifikuar krimet dhe legjitimuar shtypjen.
Shembulli mĂ« i njohur Ă«shtĂ« ai i medieve nĂ« FrancĂ«n e pushtuar, ku “Radio Vichy” pĂ«rhapi narrativat naziste, duke tradhtuar interesat kombĂ«tare pĂ«r pĂ«rfitime personale ose ideologjike. Propaganda e mirĂ«orkestruar luajti njĂ« rol kyç nĂ« manipulimin e masave dhe pĂ«rhapjen e lajmeve tĂ« rreme, duke mbjellĂ« pĂ«rçarje dhe frikĂ«.
NjĂ« shembull tjetĂ«r i fuqishĂ«m dhe goditĂ«s i bashkĂ«punimit tĂ« gazetarĂ«ve me pushtuesit Ă«shtĂ« ai i KrimesĂ« pas aneksimit rus nĂ« 2014. Pas pushtimit rus, shumĂ« gazetarĂ« dhe media lokale, nĂ«n presion ose pĂ«r pĂ«rfitime personale, u kthyen nĂ« zĂ«dhĂ«nĂ«s tĂ« propagandĂ«s sĂ« Kremlinit. Ata shpĂ«rndanĂ« narrativĂ«n se referendumi pĂ«r “bashkim me RusinĂ«” ishte legjitim, duke fshehur shtypjen brutale ndaj kundĂ«rshtarĂ«ve politikĂ« dhe shkeljet e tĂ« drejtave tĂ« njeriut.
Në vend që të raportonin të vërtetën për represionin rus, si arrestimet, vrasjet dhe dhunën ndaj aktivistëve ukrainas, këto media dhe gazetarë mbështetën narrativën e pushtuesit, duke ndihmuar në manipulimin e opinionit publik vendor dhe ndërkombëtar.
Ky bashkĂ«punim i gazetarisĂ« me njĂ« regjim pushtues nuk ishte thjesht njĂ« akt frikacak; ishte njĂ« tradhti ndaj integritetit tĂ« profesionit gazetaresk dhe viktimave tĂ« shtypjes. NgjashĂ«m me disa raste nĂ« historinĂ« e gazetarisĂ« sonĂ«, kĂ«to media zgjodhĂ«n tĂ« kafshojnĂ« “mollĂ«n e keqe” pĂ«r tĂ« siguruar pozitat e tyre, duke tradhtuar çdo parim profesional dhe etik.
Njësoj, sot mediat që po ndjekin interesa të grupeve të caktuara, qoftë në Tiranë apo Prishtinë, shpeshherë bëhen zëdhënëse të lajmeve të rreme që dëmtojnë qeverisje përparimtare si ajo e Albin Kurtit.
Me njĂ« retorikĂ« tĂ« helmuar, disa gazetarĂ« dhe moderator qĂ« kanĂ« kafshuar “mollĂ«n e keqe” jo vetĂ«m qĂ« ofrojnĂ« hapĂ«sirĂ« pĂ«r individĂ« qĂ« pĂ«rhapin thashetheme dhe fabrikime, por e bĂ«jnĂ« kĂ«tĂ« nĂ« emĂ«r tĂ« “pluralizmit tĂ« opinionit”. NĂ« fakt, kjo Ă«shtĂ« vetĂ«m njĂ« maskĂ« pĂ«r tâi shĂ«rbyer agjendave tĂ« atyre qĂ« duan tĂ« destabilizojnĂ« dhe minojnĂ« çdo pĂ«rpjekje pĂ«r njĂ« shtet tĂ« pakorruptuar e tĂ« pavarur.
Gjendja retorike (jo vetëm politike) në Kosovë është e tensionuar, dhe kjo kërkon një përgjegjësi të jashtëzakonshme nga mediat.
Gazetaria nuk Ă«shtĂ« njĂ« sport pĂ«r klikime, fitime dhe skandale; ajo duhet tĂ« jetĂ« njĂ« shĂ«rbim publik. Ata qĂ« i japin hapĂ«sirĂ« pĂ«rhapjes sĂ« propagandĂ«s kundĂ«r njĂ« qeverisjeje qĂ« pĂ«rfaqĂ«son shpresĂ«n pĂ«r ndryshim, nuk janĂ« gazetarĂ« tĂ« lirĂ«, por bashkĂ«punĂ«torĂ« tĂ« interesave tĂ« errĂ«ta; gazetarĂ« qĂ« kanĂ« kafshuar “mollĂ«n e keqe.”
Si mund të krahasohen këto veprime me shërbimin që mediat i bënë nazistëve dhe putinistëve?
Thjesht â nĂ« efektin e tyre pĂ«rçarĂ«s dhe dezinformues. Historia ka treguar se propaganda pĂ«rhapet lehtĂ«, por pasojat janĂ« tĂ« rĂ«nda.
Ruajtja e integritetit gazetaresk nuk është thjesht çështje profesionale e individuale, por edhe kombëtare e jona.
