Nga Lirim Gashi
Të punosh me Albin Kurtin nuk është edhe aq joshëse financiarisht për liderët aktualë të tri partive më të mëdha opozitare të Kosovës.
Sepse ai nuk është si pararendësit e tij, Hashim Thaçi dhe Isa Mustafa, të cilët për një minutë ndanin mes vete fitimet nga të ardhurat e shtetit – ose edhe më saktë fitimet nga doganat, ndërtimtaria, bizneset e taksive, tenderët dhe nga çdo lloj forme të shpikur të shfrytëzimit – duke e bërë të lumtur xhepin e njëri-tjetrit, e madje duke treguar mëshirë edhe për të përhershmin e tretë, Ramushin dhe duke ia dhuruar atij tepricën e fitimit si lëmoshë.
Prandaj më mirë zgjedhin të bashkëpunojnë me kriminelët e luftës nga Lista Serbe, të cilët gjithmonë janë të gatshëm të shfrytëzojnë popullin dhe shtetin e Kosovës – sepse a ka kënaqësi më të madhe për ta sesa të pasurohen brenda natës duke vjedhur paranë dhe pasurinë materiale të shqiptarëve, të cilët me aq zell i masakronin në kohë lufte.
Prandaj, së bashku me miqtë e tyre shqiptarë – kriminelë me kollare që sot ulen në Kuvend si opozitarë – po bëjnë gjithçka për të rrëzuar qeverinë e Kurtit, e cila në zgjedhjet e fundit parlamentare u konfirmua me shumicë të madhe nga vetë populli.
Kurrë më parë në historinë e kombeve evropiane nuk ka ndodhur diçka e tillë: që një opozitë, me ndihmën e partisë më radikale dhe më terroriste të krijuar nga një shtet gjenocidal – që njëkohësisht është edhe okupatori ynë më brutal në histori – të mos e konfirmojë në parlament qeverinë e shtetit të vet, e cila është zgjedhur në mënyrë legjitime nga populli, me më shumë se dyfishin e votave të të gjitha partive të tjera shqiptare së bashku – vetëm sepse ka frikë se gjatë mandatit të ardhshëm të kësaj qeverie mund t’i bie përfundimisht maska e patriotizmit mashtrues, grykës dhe kriminal.
“ Unë nuk e di kush po e këshillon opozitën tonë që të sillet në një mënyrë kaq destruktive, antidemokratike, antikombëtare dhe vetëvrasëse – por e di me siguri se analistët profesionistë dhe historianët e paanshëm, për vetëm disa vjet, do ta përshkruajnë këtë absurd si kapitullin më të errët të veprimtarisë opozitare në historinë e Kosovës.”
Sepse kjo nuk është më opozitë. Ky është një sekt konspirativ që, në vend të betimit në Kushtetutë, bën betim mbi urrejtjen ndaj çdo gjëje që nuk është nën kontrollin e saj.
Është shëmtira e patriotizmit – një karikaturë groteske që leh si qeni për sabotimin që gjoja qeveria aktuale ia ka bërë ndërtimit të shtetit, vetëm për ta fshehur tradhtinë që ia ka bërë në të kaluarën, disa mandate radhazi.
As vetë Dostojevski nuk do të mund ta përfytyronte këtë groteskë të neveritshme: një opozitë që bashkëpunon me partinë më kriminale dhe më terroriste të një shteti që ka masakruar popullin tonë – vetëm që ta rrëzojë një qeveri që është zgjedhur nga ky popull me pothuajse shumicë absolute.
Kjo nuk është më politikë. Ky është një pasion i paprecedent për vetëshkatërrim – dhe një gatishmëri për ta djegur të ardhmen e vendit, vetëm që ta përmbush amanetin e errët të Hashim Thaçit dhe Isa Mustafes.
Në vend të fakteve – shpifje.
Në vend të kritikës – sabotim.
Në vend të logjikës – një urrejtje që ngjan me personazhet më të çmendur të Dostojevskit – ata që adhurojnë Ferrin vetëm që populli të mos e gjejë Dritën.
Sepse në Dritë shfaqet fytyra e vërtetë: lakuriq, pa grim heroik, pa fanfara patriotike – por me të gjitha mëkatet që koha ka provuar t’i harrojë.
“Kur ndërgjegjja shuhet, mëkati fillon të paraqitet si parim.”
E kjo opozitë, e zhveshur nga çdo dinjitet, është bërë zëdhënëse e një shteti ish pushtues që edhe sot, në retorikën e vet, i djeg fshatrat shqiptare – vetëm për ta sabotuar një qeveri që nuk vjedh, nuk shantazhon, nuk shet.
Sepse një qeveri që nuk aktron si ata – ua shkatërron teatrin.
Ironi e neveritshme: ata që për dekada kanë abuzuar me fjalën “patriotizëm”, sot përqafojnë politikën e Beogradit – vetëm që të rrëzojnë një kryeministër që ua ka prishur pazaret e vjetra, ku pushteti ndahej si bakllava nëpër ambasada dhe nëpër banka fantome.
Për herë të parë në historinë e kombeve evropiane, një opozitë rrëzon themelet e shtetit të vet – sepse nuk e duron dot faktin që ky shtet po bëhet më i drejtë sesa ajo vetë.
Dhe më e turpshmja nga të gjitha?
Asnjëherë në Evropën e civilizuar nuk ka ndodhur që një opozitë të refuzojë të njohë legjitimitetin e votës së popullit – dhe të përqafojë terrorin politik të një partie të krijuar nga strukturat paramilitare që dikur i nxirrnin me bajoneta foshnjat nga barku i grave shqiptare.
Por ata e kanë bërë.
Dhe po e quajnë patriotizëm.
“Kur ndershmëria vdes, hipokrizia rilind si virtyt.”
E kjo opozitë është mishërimi i këtij tmerri – një përbindëshe politike që vishet me simbole popullore, por poshtë tryezës së pazareve mban lista tenderësh, dosje prokurorishë, marrëveshje të fshehta dhe bekimin e atyre që dikur na digjnin shtëpitë.
Kjo opozitë nuk ka më ide. Ka vetëm hakmarrje. Jo ndaj qeverisë – por ndaj realitetit që nuk mund ta kontrollojë më.
Qëllimi i saj nuk është vetëm rrëzimi i pushtetit – por i vetë të vërtetës: se dikush tjetër, më i pastër, më i ndershëm dhe më i guximshëm, po ecën përpara pa të.
Dhe një ditë, kur historianët të shkruajnë për këtë kapitull të errët, nuk do ta quajnë “betejë politike”. Do ta quajnë akt vetëvrasës kombëtar të kryer nga ata që ishin betuar se do të na mbronin.
Sepse në fund, siç do të thoshte Dostojevski:
“Kur Zoti e braktis shpirtin e njeriut, ai nuk bëhet bishë – ai bëhet më i keq se bisha.
Ai bëhet njeri që i buzëqesh xhelatit të vet – vetëm për ta vrarë engjëllin.”
Dhe ky është portreti i plotë i opozitës së sotme:
Një buzëqeshje për xhelatin serb, një thikë pas shpine për popullin e vet, dhe një njollë e zezë në librin e historisë që nuk mund ta lajë as lumi i harresës.
