Nga Lirim Gashi
Gëzimi për jetën, ndjenja e natyrshme dhe hyjnore e ekzistencës, duhet të ngadhënjejë mbi etjen për vdekje që regjimi teokratik dhe kriminal i ajatollahëve ua ka shartuar iranianëve në palcë të shpirtit. Sepse ajo që nisi si një revolucion për drejtësi dhe liri në vitin 1979, përfundoi si një diktaturë teologjike që e mbyti Iranin në gjak, frikë dhe dhimbje.
Analizë historike:
Pas rrëzimit të Shahut, populli iranian ëndërronte për dinjitet, për një republikë të drejtë dhe për fundin e sundimit absolut. Por ajatollahët, me në krye Khomeinin, nuk sollën dritë – por një natë të re më të errët. Ata kthyen një popull të lashtë, të ndritur e me trashëgimi kulturore të pasur në skllevër të një ideologjie ku vdekja për hir të pushtetit quhej shenjtëri, e jeta – mëkat.
Analizë politike:
Regjimi i Iranit nuk është thjesht një sistem diktatorial. Ai është një aleancë e shenjtëruar mes armëve, dogmës dhe torturës. Një pushtet që rritet përmes eksportit të terrorit – nga Jemeni në Liban, nga Siria në Gaza – dhe që e mban popullin e vet të burgosur në një qeli të mendjes, ku çdo frymë lirie ndëshkohet si herezi.
Analizë filozofike:
Fuqia e një regjimi totalitar qëndron jo vetëm në dhunën fizike, por edhe në dhunën metafizike: ta bëjë individin të urrejë jetën dhe të adhurojë vdekjen. Ta bindë se shpresa është një armik, ndërsa dëshira për martirizim është shpëtim. Kjo është ajo që bën regjimi iranian: e shndërron dashurinë për jetën në faj, dhe vdekjen në virtyt.
Analizë fetare:
Islami i ajatollahëve nuk është fe, por një version i deformuar dhe i politizuar i saj. Ndërsa thelbi i çdo feje të vërtetë është dashuria, falja dhe mëshira, regjimi i tyre mbështetet në frikë, ndëshkim dhe urrejtje. Muhamedi, nëse do të ngjallej sot, do ta mallkonte këtë shtet që vret në emër të tij. Sepse askund në Kuran nuk urdhërohet vdekja për mendim ndryshe apo ndalim buzëqeshjes.
Analizë kulturore:
Irani nuk është ajatollah. Irani është Hafiz, është Omar Khajam, është Forough Farrokhzad. Është një vend i poetëve, shkencëtarëve, filozofëve, artistëve. Është një civilizim mijëvjeçar që e ka veshur botën me parfumin e mendjes dhe të shpirtit. Por sot, një klikë me turbanë të përgjakur e ka rrëmbyer këtë trashëgimi dhe po e mbyt nën çizmen e urrejtjes. Pikërisht për këtë, dashuria për jetën duhet të bëhet revolucioni i ri i popullit iranian – një revoltë që nuk lind nga pushka, por nga zemra, nga kujtesa, nga shpresa.
Përfundim:
Terrori i ajatollahëve nuk do të zgjasë përjetë. Sepse jeta, në fund të fundit, është më e fortë se vdekja. Dhe populli i Iranit do të rilindë jo për të sakrifikuar veten, por për ta jetuar jetën me krenari. Kur të ndodhë kjo, do të jetë fundi i errësirës dhe fillimi i një agimi që nuk e ndal dot më askush – as me bomba, as me lutje të shtirura, as me fetva që urdhërojnë heshtjen.
