François Bayrou dhe kabineti i tij të Qendrës po ndjekin një strategji të ndryshme nga paraardhësi i tij i rrëzuar. Por edhe ai tashmë është i kërcënuar nga telashet e shumta – dhe bashkë me të Franca dhe Evropa.
Nga Nina Belz [NZZ]
[François Bayrou e ka vendosur kabinetin e tij në një bazë të ndryshme nga paraardhësi i tij i dështuar. Megjithatë, është e diskutueshme nëse ai do të ketë sukses.]
Në karrierën e tij të gjatë politike, François Bayrou ka njohur pothuajse të gjitha aspektet e politikës franceze, edhe pse i përket një partie të vogël. Ndonëse vlerësohet nga partitë, atij i janë mohuar prej kohësh postet më të larta. Ai kandidoi pa sukses tre herë për president. Ai kishte kandiduar tri herë edhe për postin e kreut të qeverisë. Por Bayrou duhej të ishte 73 vjeç përpara se t’i besohej posti. Thuhet se Bayrou nuk ishte kandidati i preferuar i Emmanuel Macron-it. Por kjo nuk është e vetmja arsye pse lind pyetja nëse Bayrou do të kurorëzojë vërtet karrierën e tij me këtë pozicion.
Përsëri (shumë) tepër shumë makronistë
Bayrou merr përsipër fatin e vendit në krizën më të madhe politike në dekadat e fundit. Qeveria e tij, të cilën e prezantoi në fillim të javës, është e katërta këtë vit. Paraardhësi i tij Michel Barnier ishte rrëzuar më parë nga një votë mosbesimi – një ngjarje që ndodhi për herë të fundit në Francë 62 vjet më parë. Për shkak se zgjedhjet e reja përjashtohen nga kushtetuta deri në verën e ardhshme, Bayrou përballet me të njëjtën detyrë, pothuajse të pamundur si Barnier: atij i duhet të gjejë shumicën në një parlament në të cilin nuk ka as shumicë të qartë dhe as vullnet për kompromis.
Përbërja e kabinetit të tij tregon se Bayrou po mbështetet në një strategji të ndryshme nga paraardhësi i tij. Ndërsa Barnier qeveriste me konservatorë dhe disa politikanë centristë, ekipi i Bayrou është më i gjerë: shumica e ministrave i përkasin një partie të qendrës, katër prej tyre ishin më parë me socialistët. Por edhe kjo nuk është garanci se Bayrou do të jetë në detyrë më gjatë se Barnier, të cilit parlamenti tërhoqi besimin e tij pas vetëm tre muajsh.
Së pari, Bayrou nuk ka arritur të sigurojë mbështetjen e së majtës së moderuar. Do të ishte e nevojshme për të arritur një shumicë së bashku me fraksionet e përfaqësuara në kabinet. Kjo ka të bëjë kryesisht me socialistët. Edhe pse ata kishin refuzuar pjesëmarrjen në qeveri, ata kishin ngritur mundësinë e tolerimit të Bayrou. Por nuk flitet më për këtë: fakti që ka disa ish-socialistë në kabinet shihet si fyerje. Bayrou hodhi poshtë gjithashtu kërkesën për të pezulluar për momentin zbatimin e reformës së pensioneve.
Së dyti, shumica e kabinetit të Bayrou përbëhet nga njerëz që kanë shërbyer më parë në qeveritë e Emmanuel Macron. Akuza tallëse e opozitës tani se qeveria e Bayrou është një “riciklim” i besnikëve të Macron-it nuk mund të hidhet poshtë pa kontroll. Ky perceptim e bën më të vështirë detyrën e kreut të qeverisë. Bayrou padyshim po përpiqet të emancipojë veten nga presidenti. Por ministrat e tij, disa prej të cilëve tashmë duken shumë të sigurt në vetvete, mbeten fytyra të “makronizmit”, me të cilin shumë deputetë nuk duan të kenë më asgjë.
Mocioni i censurës në mendjen time
Testi i parë i Bayrou pritet në mes të janarit. Më pas ai do të paraqesë linjat kryesore të politikës së tij në një deklaratë të qeverisë. E majta ekstreme ka njoftuar tashmë se më pas do të paraqesë një mocion mosbesimi. E majta e moderuar dëshiron ta bëjë sjelljen e saj të varur nga përmbajtja e programit, njësoj si Rassemblement national [Aleanca Nacionale] e krahut të djathtë. Prandaj Bayrou mund të bjerë përpara se ministrat e tij të kishin paraqitur një propozim të vetëm legjislativ. Ose ai mund të kalojë nga vota në votë – i nxitur nga kërkesat e së majtës apo të djathtës ekstreme dhe gjithmonë me rrezikun për t’u bërë viktimë e një votë mosbesimi.
A është kjo se si François Bayrou e imagjinoi momentin kulmor të karrierës së tij? Vështirë. Megjithatë, pasojat për Francën dhe Evropën janë shumë më të rënda. Shpresat për kushte më të qëndrueshme në Paris janë realiste vetëm pasi francezët të jenë thirrur sërish për votime. Kjo do të marrë të paktën gjashtë muaj. Deri atëherë, vendi nuk do të bëjë përparim politik. Më keq akoma: mali tashmë i madh i borxhit të vendit do të vazhdojë të rritet për momentin – dhe pozicioni i Francës në Evropë dhe në botë do të dobësohet më tej. Sado të mira t’i ketë presidenti idetë e politikës së jashtme dhe evropiane, nëse ka një bllokim të tillë në politikën e brendshme, dëmton besueshmërinë e tij.
Burimi: [https://www.nzz.ch/meinung/neue-regierung-alte-sorgen-auch-frankreichs-neuer-premierminister-muss-um-sein-amt-zittern-ld.1864137]
