Strategjia e Putinit nuk është ajo e fitoreve të shpejta. Është një strategji e urisë, rraskapitjes dhe bombardimeve të vazhdueshme politike dhe ushtarake
Nga Dr. Alexander Dubowy [IPG]*
Lufta e Rusisë kundër Ukrainës ka hyrë në një fazë të karakterizuar më pak nga ofensiva spektakolare sesa nga një presion i rraskapitshëm dhe i vazhdueshëm përgjatë gjithë frontit. Kremlini po mbështetet në taktikën e presionit të vazhdueshëm – ushtarakisht, diplomatikisht dhe psikologjikisht.
Ndërsa Vladimir Putini aktualisht po përdor fjalë madhështore, së fundmi me frazën tërheqëse: “Kudo që ushtari rus vë këmbën, atje është Rusia”, fitimet aktuale territoriale mbeten të kufizuara, të kushtueshme dhe të brishta nga ana operative. Moska nuk po mbështetet në përparime operacionale në kurriz të burimeve të mëdha, por po vepron me mjeshtëri brenda kufijve të personelit, pajisjeve dhe opsioneve politike të kufizuara. Pjesa vendimtare e llogaritjes së fuqisë dhe politikës së Rusisë qëndron përtej ushtrisë – në manovra diplomatike, negociata të vonuara qëllimisht, dobësim politik të kundërshtarëve dhe një lojë taktike të kohës.
Taktika e qëndrimit në pushtet përfshin jo vetëm presionin e vazhdueshëm ushtarak, por edhe një përpjekje për të gërryer mbështetjen perëndimore në një proces të ngadaltë por të qëndrueshëm. Kremlini shpreson që mungesa e qëndrueshmërisë së Perëndimit do të gërryejë gradualisht vullnetin politik për të mbështetur Ukrainën përmes operacioneve të vazhdueshme dhe përshkallëzimeve të vazhdueshme.
Logjika e Përparimit Gradual
Zona kufitare me rajonin ukrainas të Sumy-t, një zonë operacionesh aktualisht shumë e diskutuar, tregon qartë kufizimet strukturore të përparimeve ruse. Trupat ruse kanë qenë në gjendje të përparojnë disa kilometra në javët e fundit, duke pushtuar qytete më të vegjël dhe duke zgjeruar paksa gamën e tyre operative. Megjithatë, edhe vlerësimet optimiste ruse e konsiderojnë një përparim të mëtejshëm jo më shumë se katër deri në pesë kilometra si realist. Një përparim drejt kryeqytetit rajonal të Sumy-t mbetet ushtarakisht i paarritshëm.
Dronët rusë me kabllo me fibra optike dhe një rreze veprimi të raportuar prej 50 kilometrash mund të përbëjnë një kërcënim për linjat e furnizimit ukrainas në letër. Megjithatë, në praktikë, këto koncepte dështojnë për shkak të kufizimeve logjistike. Siç thekson me të drejtë analisti ushtarak Ruslan Leviyev, themelues i Ekipit të Inteligjencës së Konfliktit – një platformë ruse e gazetarisë investigative e fokusuar në forcat e armatosura ruse, mbikëqyrja dhe kontrolli efektiv i një zone kaq të gjerë kërkon një dendësi dronësh që tejkalon shumë aftësitë ruse, si në aspektin operacional ashtu edhe në aspektin e personelit. Megjithëse teknologjia e dronëve të Rusisë është aktualisht e kufizuar në aftësitë e saj, zhvillimi i shtuar në këtë zonë mund të ndryshojë më tej dinamikën e luftës. Sfida për Ukrainën qëndron më pak në bllokimin e linjave të furnizimit sesa në përshtatjen e vazhdueshme të strategjive të saj mbrojtëse me teknologjitë e reja. Ideja që Rusia mund të bllokojë me vendosmëri logjistikën ukrainase përmes përparimeve të izoluara teknologjike rezulton të jetë iluzore pas një analize më të afërt, sipas Leviyev.
Në rajonin e Pokrovskit, një nga zonat qendrore të luftimit në Donbas, lufta ruse karakterizohet nga probleme të ngjashme operacionale. Në këtë zonë, Rusia përqendrohet në një përzierje zjarri artilerie, sulmesh ajrore dhe përparimesh sporadike të këmbësorisë. Rajoni është me rëndësi strategjike pasi përfaqëson një bosht kyç furnizimi dhe komunikimi midis vijave të frontit perëndimor dhe lindor të Ukrainës. Trupat ruse po përpiqen të thyejnë linjat ukrainase dhe të mundësojnë një përparim të mëtejshëm drejt aglomerateve Sloviansk dhe Kramatorsk duke ushtruar presion të vazhdueshëm mbi pozicionet mbrojtëse në këtë rajon, veçanërisht në qytete kyçe si Pokrovsk.
Kufizime të ngjashme strukturore karakterizojnë edhe operacionet ruse në sektorë të tjerë të frontit. Në zonën e Kharkiv-it, pranë Kupiansk-ut ose Toretsk-ut, sulmet ruse ndjekin një model të njohur: përparime të vogla, shpesh me forca të lehta, të mbështetura nga tanke të izoluara ose kolona të improvizuara të automjeteve civile. Sulmi spektakolar i dështuar nga një kolonë tankesh ruse në Toretsk ilustron dobësitë cilësore të taktikave ruse dhe njëkohësisht zbulon thelbin e tyre. Plotësisht e pavarur nga sukseset operacionale, ushtria ruse synon të ndërtojë vazhdimisht presion dhe llogarit humbje të larta. Kjo reflektohet edhe në gatishmërinë në rritje për t’u mbështetur në sulmet e këmbësorisë me mbulim të lehtë të blinduar në vend të operacioneve të blinduara në shkallë të gjerë. Megjithatë, kjo taktikë nuk është aspak shprehje e një rishikimi strategjik, por përkundrazi rezultat i një mungese të thjeshtë të teknologjisë së blinduar.
Industria e armëve të Rusisë midis mitit dhe realitetit
Propaganda ruse flet për kapacitete prodhimi që thuhet se arrijnë deri në 1,500 tanke të reja për tremujor. Megjithatë, një studim i pavarur i kryer nga Ekipi i Inteligjencës së Konflikteve gjatë disa muajve arrin në një shifër shumë më realiste. Sipas studimit, Rusia aktualisht mund të prodhojë afërsisht 250 deri në 300 tanke të reja në vit.
Kjo shifër është thelbësore për luftën afatgjatë, pasi rezervat sovjetike janë kryesisht të varfëruara ose të dëmtuara në mënyrë të pariparueshme. Megjithatë, lufta e Rusisë është përshtatur prej kohësh me këtë dobësi strukturore. Ushtria nuk e zëvendëson më kryesisht fuqinë e humbur goditëse me teknologji, por me fuqi punëtore masive.
Burimet Njerëzore si Taktikë Lufte
Rusia vazhdon të rekrutojë midis 30,000 dhe 40,000 ushtarë të rinj çdo muaj. Një klimë politike e brendshme represive dhe stimuj financiarë deri në dy milionë rubla në bonuse pas nënshkrimit të një kontrate sigurojnë që fluksi i rekrutëve të mbetet i qëndrueshëm, veçanërisht nga rajonet ekonomikisht të varfra. Për shumë të rinj nga zona të dobëta strukturore, shërbimi ushtarak është shansi i tyre i vetëm për përparim shoqëror ose lehtësim të borxheve. Shpresa për të fituar para të shpejta përmes një vendosjeje luftarake afatshkurtër mban rrjedhën e personelit. Edhe nëse prodhimi i tankeve të reja është i pamjaftueshëm për të kompensuar sadopak humbjet, Kremlini mund të përballojë lodhjen e ushtarëve. Kjo është tragjedia e vërtetë e kësaj lufte: faktori njerëzor në luftën ruse është ulur gjithnjë e më shumë në një vlerë statistikore.
Kombinimi i mungesave teknologjike dhe tepricave të personelit ka çuar në një transformim gradual të luftës ruse. Komanda ruse nuk mbështetet aq shumë në një ofensivë vendimtare verore, por më tepër në një përparim të përhershëm dhe të rraskapitur.
Dobësitë e Mbrojtjes së Ukrainës
Ndërsa Rusia mbështetet në masë, dobësitë strukturore janë të dukshme në anën ukrainase, veçanërisht në mbrojtjen e sektorëve periferikë të frontit. Maksima e ruajtjes së mbrojtjes për sa më gjatë të jetë e mundur çon vazhdimisht në humbje të tepërta dhe ndërlikon tërheqjet e rregullta. Edhe raportet dhe analizat e vijës së frontit ukrainas e kritikojnë këtë qasje nga komanda. Një tërheqje taktike në pozicione mbrojtëse të përgatitura, në shumë raste, do të kishte më shumë kuptim ushtarak sesa një qëndrim simbolik, gjë që ndërlikon masat mbrojtëse për forcat ukrainase. Përveç kësaj, mbrojtjet në kufirin verior të Ukrainës, veçanërisht në zonat Sumy dhe Kharkiv, nuk janë zgjeruar mjaftueshëm në muajt e fundit – një dështim që mundësoi përparimet e shpejta të Rusisë në radhë të parë. [Përktheu: ISHGJ]
* Shënim: Dr. Alexander Dubowy është studiues i marrëdhënieve ndërkombëtare dhe politikës së sigurisë në Evropën Lindore, Rusi dhe CIS.
