Në praktikë, megjithatë, anëtarësimi në NATO për Ukrainën nuk është në karta. Pranimi i saj jo vetëm që do të provokonte Rusinë, por gjithashtu do ta nxiste aleancën në mbrojtjen e një shteti që ka një kufi 1,500 milje (2,414 kilometra) me Rusinë.

Gjatë konferencës së tij vjetore për shtyp më 23 dhjetor, presidenti rus, Vladimir Putin, u shpreh kundër zgjerimit të NATO-s. “Si do të reagonte SHBA-ja nëse do të dërgonim raketa pranë kufijve të saj me Kanadanë apo Meksikën?”, pyeti ai direkt.
Retorika gjithnjë e më luftarake e Putinit, së bashku me grumbullimin e madh të trupave ruse në kufirin e saj me Ukrainën, sugjeron se Kremlini po përgatit një pushtim për ta tërhequr vendin përsëri në sferën e ndikimit të Rusisë dhe për të parandaluar pranimin e saj në NATO. Evropa mund të jetë duke shkuar drejt konfliktit të saj ndërshtetëror më vdekjeprurës që nga Lufta e Dytë Botërore.
Mirëpo lufta vështirë se është e paracaktuar, duke pasur parasysh kostot me të cilat mund të përballet Rusia nëse pushton fqinjin e saj. Edhe pse forcat ushtarake të Ukrainës nuk janë ende të krahasueshme me ato të Rusisë, ato do të ishin shumë më të mira në mbrojtjen e vendit, sesa në vitin 2014, kur Rusia pushtoi Krimenë dhe ndërhyri në rajonin lindor të Donbasit për të mbështetur separatistët pro-rusë. Agresioni rus ka tjetërsuar shumicën e ukrainasve, duke e bërë të mundshme rezistencën e gjerë popullore nëse Rusia përpiqet të pushtojë një pjesë të madhe të vendit. Putini mund të presë jo vetëm viktima të rënda ruse, por edhe sanksione të rënda ekonomike që Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj evropianë janë duke i peshuar.
Me Rusinë që po përballet me dobësi kaq të qarta nëse zgjedh luftën, diplomacia ka një shans të arsyeshëm për të shmangur konfliktin. Në të vërtetë, Moska kohët e fundit publikoi një agjendë të detajuar për negociata të gjera mbi sigurinë evropiane. Edhe pse shumë nga propozimet e Rusisë nuk janë fillestare, SHBA-ja dhe partnerët e saj evropianë duken të gatshëm për t’u angazhuar me SHBA-në, duke lënë të kuptohet se bisedimet me Kremlinin mund të fillojnë në fillim të vitit të ardhshëm. Në përgatitje, aleatët perëndimorë duhet të identifikojnë një kombinim të karotave dhe shkopinjve që do të rrisë tërheqjen e një rruge diplomatike drejt depërshkallëzimit, duke rritur kostot e mundshme nëse Putini zgjedh luftën.
Sa u përket karotave, NATO duhet të sigurojë Kremlinin se nuk është gati të integrojë Ukrainën ose ta kthejë vendin në një postë përpara të armatimit më të mirë të Perëndimit. Edhe pse agresioni dhe detyrimi i Rusisë kundër fqinjit të saj është i papranueshëm, shqetësimi i saj për hyrjen e një Ukrainë të militarizuar në NATO është i kuptueshëm. Fuqive të mëdha nuk u pëlqen kur fuqitë e tjera të mëdha shfaqen në pragun e tyre.
Megjithatë, presidenti i SHBA-së, Joe Biden, dhe homologët e tij të NATO-s kanë të drejtë që refuzojnë kërkesën e Putinit për një garanci që NATO nuk do t’i ofrojë anëtarësim Ukrainës. Në fund të fundit, një nga parimet thelbësore të aleancës është që vendet sovrane duhet të jenë të lira të zgjedhin rreshtimet e tyre gjeopolitike.
Në praktikë, megjithatë, anëtarësimi në NATO për Ukrainën nuk është në karta. Pranimi i saj jo vetëm që do të provokonte Rusinë, por gjithashtu do ta nxiste aleancën në mbrojtjen e një shteti që ka një kufi 1,500 milje (2,414 kilometra) me Rusinë. Bideni e ka bërë tashmë të qartë se “shkolla është jashtë” në lidhje me anëtarësimin e mundshëm të Ukrainës në NATO dhe se dërgimi i trupave luftarake amerikane në vend “nuk është në tryezë”.
Ky realitet krijon një hapje diplomatike. Me pranimin në NATO, që kërkon pëlqimin e të gjithë anëtarëve, Bideni mund ta sigurojë me besueshmëri Putinin se anëtarësimi për Ukrainën nuk është për t’u konsideruar. Dhe anëtarët e NATO-s mund të ofrojnë garanci se do të vendosin kufizime sasiore dhe cilësore në armatimin që i ofrojnë Ukrainës. Ndërkohë, aleanca mundet, të paktën në teori, t’i qëndrojë politikës së saj të dyerve të hapura. Kuptime të tilla mund të mos përmbushin kërkesën e Putinit për një garanci të kodifikuar, por ato duhet të jenë të mjaftueshme për të lehtësuar frikën e tij se Ukraina do të bëhet një garnizon i NATO-s në kufirin jugor të Rusisë.
SHBA duhet gjithashtu të udhëheqë përpjekjet për zbatimin e Marrëveshjeve të Minskut – një udhërrëfyes i negociuar në 2014 dhe 2015 për t’i dhënë fund ndërhyrjes së Rusisë në Donbas. Kjo marrëveshje parashikonte që Ukraina t’i jepte një masë autonomie rajonale zonave të kontrolluara tani nga separatistët e mbështetur nga Rusia. Në këmbim, Rusia do të ndalonte luftën e saj me prokurë dhe Ukraina do të rimarrë kontrollin e Donbasit.
Pavarësisht përpjekjeve më të mira të Francës dhe Gjermanisë, të cilat ndihmuan në ndërmjetësimin e marrëveshjes së Minskut, zbatimi nuk ka shkuar askund, pasi si Ukraina, ashtu edhe Rusia kanë zvarritur këmbët e tyre. Uashingtoni tani duhet të bashkohet me Parisin dhe Berlinin për të shtyrë përpara procesin e Minskut. Ndërsa Perëndimi dhe Rusia ndoshta do të duhet të bien dakord për të mos rënë dakord për aneksimin e paligjshëm të Krimesë nga Rusia, kuadri i Minskut mban premtimin për t’i dhënë fund konfliktit në Ukrainën lindore, i cili ka marrë mbi 10,000 jetë.
Nëse Kremlini përmbush detyrimet në Minsk, aleatët perëndimorë do të zvogëlojnë sanksionet ekonomike të vendosura që nga viti 2014. Dhe ndërsa mbështeten tek Ukraina për të mbajtur angazhimet e saj në Minsk, ata duhet gjithashtu të bëjnë presion ndaj Qeverisë në Kiev për të zbatuar masat kundër korrupsionit. Mirëqenia afatgjate e Ukrainës nuk varet vetëm nga përfundimi i agresionit rus, por edhe nga frenimi i oligarkëve të saj dhe pastrimi i politikës së saj.
Së fundi, aleatët e NATO-s duhet të përfitojnë nga oferta e Rusisë për të diskutuar çështje më të gjera të sigurisë evropiane. Përçarja në rritje e Rusisë me Perëndimin e ka shtyrë atë shumë më afër Kinës, duke krijuar një bashkim që inkurajon Putinin dhe presidentin kinez, Xi Jinping. Por Rusia është partneri i vogël dhe duhet të jetë në heshtje i pakëndshëm me fuqinë dhe ambicien në rritje të Kinës, e cila i ofron SHBA-së dhe Evropës një mundësi për ta tërhequr Rusinë drejt perëndimit. Kremlini duhet të dijë se përmirësimi i marrëdhënieve të tij me Perëndimin është një opsion – me kusht që të ndalojë sjelljen e tij grabitqare ndaj Ukrainës dhe problemet e saj më larg.
Në të njëjtën kohë që ndjek këtë plan diplomatik, Perëndimi duhet të sinjalizojë gatishmërinë e tij për të vendosur sanksione ndëshkuese ekonomike nëse forcat ruse hyjnë në Ukrainë. Në agjendë janë përjashtimi i Rusisë nga sistemi i pagesave ndërkombëtare SWIFT, sanksionimi i bankave të mëdha ruse, heqja e gazsjellësit Nord Stream 2 Rusi-Gjermani dhe synimi i oligarkëve në rrethin e brendshëm të Putinit.
Aleatët e NATO-s duhet gjithashtu të bëjnë të qartë se janë të gatshëm të përforcojnë kufirin e tyre lindor dhe të ndihmojnë në armatimin e rezistencës ukrainase nëse Rusia pushton. Putin tenton të zgjedhë beteja që mund t’i fitojë me kosto relativisht të ulët. Ai duhet të dijë se pushtimi i Ukrainës do të ishte jashtëzakonisht i shtrenjtë.
SHBA duhet të udhëheqë një përpjekje të vendosur të NATO-s për t’i dhënë një shans diplomacisë, duke përgatitur sanksione të rënda nëse diplomacia dështon. Kjo qasje ofron mënyrën më të mirë për të shmangur një konflikt, që nuk do të prodhonte fitues. [Project Syndicate/ISHGJ]
(Charles A. Kupchan, profesor i Çështjeve Ndërkombëtare në Universitetin Georgetown dhe anëtar i lartë në Këshillin për Marrëdhëniet me Jashtë, shërbeu në Këshillin e Sigurisë Kombëtare të SHBA-së nga 2014 deri në 2017).