Nga Dr George Friedman [7 tetor 2024/GPF]
Javën e kaluar shkrova një artikull mbi dy luftërat që po zhvillohen në përmasat e tërbimit në Euroazi. Ishte “idiosinkratike” në atë që, ndryshe nga rubrikat e tjera që qarkullonin në sferën mediatike, u fokusua në mënyrën se si luftimet tokësore në Lindjen e Mesme evoluojnë në luftë konvencionale dhe se si një luftë konvencionale kërkon lëvizjen e forcave që mund të implikojnë kombe të tjera, veçanërisht Rusinë. Thelbi i argumentit tim ishte se sulmet ajrore, sado intensive, rrallë rezultojnë në kapitullim. Edhe në Luftën e Dytë Botërore, sulmet ajrore intensive dhe të koordinuara kundër Gjermanisë, në përgjithësi, nuk e pakësuan rezistencën naziste. Pastroi tryezën për sulmet tokësore nga aleatët perëndimorë dhe sovjetikët, të cilët përfundimisht pushtuan Gjermaninë. Fuqia ajrore kishte rëndësi, por kur erdhi puna për t’i dhënë fund luftës, operacionet tokësore kishin më shumë rëndësi.
Gjatë javës së kaluar, ndërsa konflikti arriti në shenjën njëvjeçare, Izraeli ka përdorur në masë dërrmuese operacione ajrore, duke goditur si me çekan Libanin dhe duke testuar synimet iraniane. (Irani u përgjigj me një bombardim ajror në llojin e tij.) Këtu përsëri: E gjithë kjo ka vlerë, por asnjë prej tyre nuk është në gjendje të eliminojë një armik ose të kapërcejë qytetet që përmbajnë qendra komandimi, inteligjencë dhe armë. Shkatërrimi i asaj që ka mbetur nga Hamas-i apo Hezbollahu nga ajri nuk do të dëmtojë aftësinë e tyre për të zhvilluar luftë. Nëse nuk funksionoi kundër Gjermanisë naziste, sigurisht që nuk do të funksionojë kundër një force të decentralizuar kryengritëse.
Kjo pikëpamje jo e sofistikuar vlen edhe për armiqtë e Izraelit. Për të fituar, Hamasi dhe Hezbollahu duhet të përqendrohen në aftësinë e Izraelit për të luftuar, dhe ajo që Hamasi ka bërë deri më tani ka qenë kundërproduktive në këtë drejtim. Ai përkuli dorën duke treguar kërcënimin që mund të paraqesë pa dëmtuar aftësinë e Izraelit për të luftuar.
Plani i dukshëm i luftës së Izraelit, pra, ngre një pyetje të rëndësishme. A po lufton Izraeli për të mbrojtur veten apo për të mposhtur armiqtë e tij? Të dyja janë zgjedhje të arsyeshme, por mënyra se si izraelitët i përgjigjen kësaj pyetjeje do të përcaktojë strategjinë e tyre ushtarake. Çelësi i luftës është njohja e asaj se si duket fitorja, dhe çelësi i fitores është ta bësh armikun të pafuqishëm. E vetmja mënyrë e sigurt për ta arritur këtë është të mbështillni dhe shtypni armikun. Në vetvete, raketat nuk mund ta bëjnë këtë. Ushtarakisht, kjo është diçka që Izraeli duhet ta ketë parasysh ndërsa trupat tokësore përparojnë në Liban.
Politikisht, ora po troket. Rusia – në mënyrë direkte ose indirekte kundërshtari i Shteteve të Bashkuara në luftën e Ukrainës – ka një interes në mënyrën se si zhvillohet lufta arabo-izraelite. Presidenti rus Vladimir Putin ka diskutuar tashmë për vizitën e Katarit, i cili ka një reputacion të interesuar për t’u lidhur me Rusinë. (Katari ka konfirmuar interesimin e tij, por nuk ka dhënë data për një vizitë të Putinit.) Rusia ka shumë për të fituar nga përfshirja e zgjatur e Shteteve të Bashkuara në një konflikt që tashmë është përhapur në një vend tjetër.
Luftërat që vazhdojnë shumë gjatë priren të përfundojnë me shumë viktima dhe kosto të papritura – nëse përfundojnë fare. Lufta është komplekse dhe luftëtarët duhet ta thjeshtojnë luftën në një fokus të pamëshirshëm në mposhtjen e armikut.
