Në 80-vjetorin e Ditës së Fitores në Evropë, aleanca mes Britanisë së Madhe dhe Amerikës është sërish në qendër të vëmendjes. Kryeministri britanik Keir Starmer ka arritur një marrëveshje tregtare me Donald Trumpin.
Britania, jo Brukseli, është e para në linjë për një marrëveshje tregtare “të plotë dhe gjithëpërfshirëse”. Kjo është historia që padyshim Keir Starmer do të përpiqet ta shesë – shkruan sot media e respektuar britanike The Telegraph, duke kujtuar se Starmer nënshkroi dy marrëveshje në 48 orë – me Indinë dhe SHBA-në në vitin e tij të parë në detyrë.
“Marrëveshja tregtare” e shpallur sot është e dobët. Ajo nuk heq të gjitha tarifat e vendosura këtë vit dhe nuk bën asgjë të ngjashme. Britania negocioi një normë shtesë prej 25 përqind për 100,000 makina çdo vit, dhe për komponentët e makinave në 10 përqind dhe një normë për çelikun dhe aluminin në zero. Kjo është një gjë e mirë, për të qenë i qartë. Por është gjithashtu rasti që çdo tarifë tjetër shtesë – përfshirë normën bazë prej 10 për qind – mbetet në fuqi. Tarifat me të cilat përballen eksportuesit tanë kur përpiqen t’i shesin në SHBA do të vazhdojnë të jenë shumë më të larta se sa ishin vetëm disa muaj më parë.
Ky nuk është një triumf britanik
Në praktikë, kjo do të thotë se Britania do të ketë miliarda humbje, pra do të jetë më keq. Duke kombinuar të dhënat për eksportet britanike sipas nënkategorisë, normat e tarifave amerikane dhe elasticitetin tregtar, autori i artikullit në mediat britanike doli me një vlerësim të përafërt të efekteve të marrëveshjes.
Për Britaninë, nuk është një triumf. Nuk është as një marrëveshje e vërtetë tregtare. Në rastin më të mirë, është lehtësim i pjesshëm nga lufta tregtare e Trumpit.
Ndërsa Sir Keir beson se marrëveshja është një “platformë e pabesueshme për të ardhmen”, shanset për të ecur tutje me një marrëveshje të vërtetë tregtare duken të pakta, me kryeministrin të fiksuar në rivendosjen e BE-së, e cila kufizon aftësinë e tij për të ofruar koncesionet rregullatore të nevojshme për një pakt më gjithëpërfshirës me Uashingtonin. Rezultati është se eksportuesit britanikë nuk po vrapojnë aq shumë për të qëndruar pa lëvizur, por po vrapojnë me avull të plotë përpara, ndërsa ende vrapojnë sprint prapa. [GN/ISHGJ]