Shkruan: Raphaël GLUKSMAN*, intelektual i angazhuar
E kam pasur frikë këtë ditë që nga 24 shkurti 2022 dhe ja ku jemi: pas 3 vitesh rezistencë heroike nga ukrainasit, Perëndimi po përgatitet t’i braktisë dhe t’i dhurojë Putinit fitoren politike që fusha e betejës ia kishte mohuar.
Po, sot kemi arritur në këtë pikë kthese të luftës që Putini e priste që nga dështimi i blitzkrieg-ut të tij mbi Kievin: jo kolapsi i frontit ukrainas, por ai i prapavijës perëndimore. Jo dorëzimi i ushtarëve ukrainas, të cilët rrezikojnë jetën ditë e natë dhe nuk lëshojnë asgjë, por i liderëve perëndimorë që nuk rrezikojnë asgjë dhe janë të gatshëm të lëshojnë gjithçka.
Jemi kthyer në momentin e vitit 1938 në historinë tonë, në momentin Daladier dhe Chamberlain, që përsëritet gjithmonë dhe që, duke njohur dobësinë e thellë të elitave perëndimore, e kam pasur frikë për 3 vjet.
Në Mynih, Çekosllovakia iu ofrua Hitlerit në një pjatë të argjendtë, në negociata nga të cilat drejtuesit e saj u përjashtuan. Tani, Trump ka nisur diskutime me Putinin për Ukrainën pa Ukrainën. Pa Ukrainën dhe pa Evropën.
Duke sakrifikuar – me atë lehtësi kaq vulgare dhe kaq karakteristike për një administratë për të cilën fati i popujve vlen më pak se një marrëveshje për pasuri të paluajtshme – integritetin territorial të Ukrainës dhe të ardhmen e saj në NATO, madje përpara se negociatat të fillonin. Një pseudo-negociatë, pra, si ajo e vitit 1938, që synon të kënaqë dëshirat e tiranit me shpresën e kotë se ushqyerja e një ogri do të shuajë urinë e tij.
Ardhja e një biznesmeni të korruptuar, autoritar dhe narcisist në Shtëpinë e Bardhë, i lidhur me mafiozët e ish-KGB-së që nga vitet ’90, nuk ishte thjesht një “lajm i keq” për Evropën, por një katastrofë e sigurisë për një kontinent që ia ka besuar çelësat e mbrojtjes së tij Uashingtonit për 80 vite të gjata. Komentatorët pseudo-realistë dhe liderët miopë që relativizonin rreziqet kanë treguar edhe një herë naivitetin e tyre të habitshëm.
Ata gabojnë në gjithçka prej 20 vitesh. Mos i dëgjoni më. Dhe mos mendoni kurrsesi se një armëpushim i bazuar në copëtimin e Ukrainës do të shënojë fundin e luftës. Kjo do të nënkuptojë vetëm fillimin e fazës së dytë. Dhe kjo fazë e dytë do të shtrihet në tokën e vetë Bashkimit Evropian.
Ja çfarë thonë shërbimet e sigurisë gjermane, daneze dhe polake: lufta do të vijë në tokën tonë, para vitit 2029. Ja pse ushtritë e vendeve baltike, polake dhe skandinave po përgatiten aktivisht për një konfrontim ushtarak, ja pse llogore po hapen në tokën e Bashkimit Evropian në këtë moment që po shkruaj këto rreshta.
Përballë kësaj tradhtie amerikane, a do të pranojë Evropa një fat të mjerë? A do të fusin kokën në rërë elitat tona si gjithmonë, duke u lutur kot për t’u kursyer nga stuhia që po vjen?
Ndërsa e ardhmja jonë po vendoset në orët dhe ditët në vijim, ne jemi të heshtur dhe të plogësht, si lepujt e kapur nga dritat e makinës.
Por ne ende mund të veprojmë: të konfiskojmë më në fund asetet publike ruse të ngrira në bankat tona, të rrisim ndjeshëm furnizimin tonë me armë për rezistencën ukrainase, të nisim një borxh prej 500 miliardë eurosh për mbrojtjen evropiane, të vëmë në funksion të plotë fabrikat tona dhe më në fund të bëjmë sanksionet tona koherente.
Dhe që liderët tanë të shkojnë të gjithë në Kiev më 24 shkurt për të dhënë këtë mesazh të thjeshtë: amerikanët mund t’ju tradhtojnë, por ne nuk do ta bëjmë. Kurrë. Sepse çmimi i kësaj tradhtie do të ishte rënia jonë e përbashkët, jo vetëm e juaja.
Slava Ukraini! Dhe rroftë Evropa e lirë!
E vetme, por dinjitoze dhe e lirë.
_________________________________
Shënim: Raphaël Glucksmann (shqiptimi frëngjisht: [ʁafaɛl ɡlyksman], lindur më 15 tetor 1979) është një politikan francez. Që nga viti 2019, ai është anëtar i Parlamentit Evropian, në kuadër të aleancës S&D.
Glucksmann është djali i filozofit André Glucksmann (i cili ishte një hebre Ashkenazi) dhe Françoise Glucksmann (e mbiemri Villette), vajza e filozofit Jeannette Colombel. Midis 2005 dhe 2012, ai ishte këshilltar i Presidentit të Gjeorgjisë, Mikheil Saakashvili. Ai ishte i martuar me ish-politikanen gjeorgjiane dhe ukrainase Eka Zguladze, me të cilën ka një djalë. Zguladze ishte këshilltar special i Presidentit Saakashvili nga viti 2009 deri në vitin 2012 dhe më vonë shërbeu si zëvendësministër i parë i Punëve të Brendshme të Ukrainës nga viti 2014 deri në 2016. Çifti tani janë të divorcuar.
