Nga Dr George Friedman [GPF]
Po zhvillohen dy luftëra të mëdha. Njëra, midis Ukrainës dhe Rusisë, është e ndezur për më shumë se dy vjet e gjysmë, por ka qenë afërsisht e kufizuar në Ukrainë. Tjetra, midis Izraelit dhe Hamasit, ka vazhduar për gati një vit, por po zgjerohet në mënyrë dramatike. Lufta u intensifikua kohët e fundit drejt veriut në Liban.
Është në natyrën e luftës të rritet. Kur dy forca përplasen, lufta statike shpesh zhvendoset në luftën e manovrimit pasi secila palë kërkon të anashkalojë armikun dhe të shtrijë mbrojtjen e tij deri në pikën e tyre të thyerjes. Ndërsa luftërat përparojnë, sulmet në krah dhe ofensivat në shkallë të gjerë bëhen më të mundshme, duke rritur kërkesën për furnizime. Ajo që filloi si një angazhim i kufizuar rritet si në shkallë ashtu edhe në përkufizim. Logjika e luftës zë vend. Manovrimi rritet, linjat e furnizimit zgjasin dhe zbulojnë dobësitë, dhe hartat e konfliktit rivizatohen, duke çuar në zgjerimin gjeografik.
Lufta në Ukrainë ka qenë relativisht e përmbajtur deri më tani, kryesisht e kufizuar në zonën midis sulmit të Rusisë dhe mbrojtjes në zhvillim të Ukrainës. Megjithatë, lufta e dytë, e cila filloi tetorin e kaluar, kur Hamasi sulmoi Izraelin, është transformuar nga lëvizja e Izraelit për të sulmuar Hezbollahun në Liban. Ky nuk do të jetë një konflikt konvencional, i udhëhequr nga këmbësoria, me linja të përcaktuara angazhimi. Do të vazhdojë siç filloi: me Izraelin që përpiqet të shkatërrojë strukturën komanduese të armikut, ndërsa Hezbollahu dhe Hamasi përpiqen të vënë në rrezik popullsinë izraelite. Në këtë konflikt, ndjekja e avantazhit dhe befasisë do të inkurajojë zgjerimin – një rrezik veçanërisht i mprehtë duke pasur parasysh afërsinë e luftës me Ukrainën.
Lufta izraelito-arabe ka të ngjarë të lëvizë drejt veriut dhe lindjes drejt Iranit dhe Azisë Qendrore. Nëse kjo ndodh, Rusia do të duhet të rrisë në mënyrë dramatike praninë e saj ushtarake për të menaxhuar rrezikun për veten, veçanërisht pas sulmit terrorist islamik disa muaj më parë kundër një teatri në Moskë. Rusia nuk do të ishte në gjendje të mbante një mbrojtje aktive kundër një lëvizjeje drejt veriut.
Ndërsa Izraeli do të kishte një aleat në Rusi, paqëndrueshmëria në veri do t’i lejonte Iranit të rriste fuqinë e tij. Izraeli do të bëhej i kujdesshëm në një skenar të tillë, duke shmangur një përplasje me Turqinë, por duke u përfshirë në luftime me intensitet të lartë. Ky zgjerim verior do të zgjeronte ushtrinë e Izraelit, duke kufizuar aftësinë e tij për të manovruar dhe duke zvogëluar ndikimin e tij mbi konfliktin.
Interesat e Rusisë shtrihen përtej Ukrainës, duke përfshirë shqetësimin në rritje për kërcënimet përgjatë kufirit jugor të Rusisë. Ndërkohë, fuqia më e vogël e forcës dhe sfidat logjistike të Izraelit kufizojnë aftësinë e tij për të mbështetur operacionet me rreze të gjatë. Pa neutralizuar kërcënimet e menjëhershme, Izraeli nuk mund të përballojë të shpërndajë forcat e tij drejt veriut. Në një farë mënyre, ky zgjerim do të ngushtonte opsionet strategjike të Izraelit duke nxitur një luftë më të gjerë ruso-arabe.
Kjo mund të duket e largët, por tendenca e njerëzimit për të mbivlerësuar aftësinë e tij për të kontrolluar dhunën masive është plotësisht e dokumentuar. Përvoja e SHBA-ve në Afganistan është vetëm një shembull. Luftërat janë rrallë statike, dhe gjeografia dhe disponueshmëria e forcave në këtë rast e bëjnë më të mundshëm një evolucion jashtëzakonisht të pamundur.
Rusia tashmë është e përfshirë në një konflikt të madh, por zhvendosja drejt veriut e luftës izraelito-arabe mund ta bëjë Moskën të ndërmarrë hapa që nuk i kishte parashikuar. Nuk ka gjasa, sigurisht, por aleanca SHBA-BRSS në Luftën e Dytë Botërore ishte gjithashtu e pamundur. Sa i përket Shteteve të Bashkuara, ato kanë zhvilluar një strategji kombëtare për të armatosur aleatët, por duke shmangur luftimet e drejtpërdrejta. Shtetet e Bashkuara kaluan një kohë të gjatë duke e mësuar këtë rregull dhe duket se pavarësisht zgjedhjeve të ardhshme, do të vazhdojnë ta ndjekin atë. [Përktheu: ISHGJ]
